Pokaz przedpremierowy filmu "Jedno życie" w Muzeum Historii Polski

Poprzez zestawienie obrazu dwóch okresów historycznych (1938 i 1988), twórcy podkreślają długoterminowy wpływ wydarzeń II wojny światowej. Jednym z elementów, które należało uwzględnić w scenariuszu, była historia rodziny Nicholasa Wintona i to, w jaki sposób wpłynęła ona na jego późniejsze wybory. Scenarzysta Nick Drake zauważa: „Jego żydowskie pochodzenie sprawiło, że był uwrażliwiony na doświadczenia migrantów. Rzeczywistość, którą zobaczył na własne oczy, zmotywowała go do działania”.
„Jedno życie” to nie jest zwykły film o II wojnie światowej. Biorąc pod uwagę perspektywę okresu tuż przed wybuchem II wojny światowej, producentka Joanna Laurie mówi: „Nicholas nie był żołnierzem. Nie stoczył żadnej bitwy, walczył o ludzką przyzwoitość. Ta historia nie pokazuje II wojny światowej, ale jest okazją do nakreślenia pewnych ważnych podobieństw między tamtymi czasami a dzisiejszym światem”. Drake dodaje: „Opowiada o humanitaryzmie i zadaje pytanie o to, czym jest bohaterstwo.”
Johnny Flynn, który odgrywa młodego Nicholasa Wintona, przyznaje: „To problem, z którym boryka się każde pokolenie. Tracimy poczucie przyzwoitości, które uosabiał Nicky”. 
Anthony Hopkins, w roli starszego Nicholasa, dodaje: „To historia nie tylko jednego człowieka, a całej grupy ludzi ratujących życie dzieci, które bez nich zostałyby pochłonięte przez komory gazowe w Auschwitz, Treblince i Belsen”.
Lena Olin, która wciela się w rolę żony Nicky’ego, Grete Winton, mówi: „Ci, którzy angażowali się w pomoc, widzieli rozwijającą się katastrofę i cierpieli bardziej niż ludzie, którzy odwracali wzrok. Nicky przez całe swoje życie boleśnie odczuwał to, że nie był w stanie uratować więcej dzieci”.
Reżyser James Hawes podkreśla: „Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, aby dostać się do autentycznych lokacji i zrekrutować osoby ze społeczności żydowskiej. Wielu najmłodszych członków obsady pochodziło z lokalnych szkół żydowskich. Większość z nich nigdy nie miała styczności z aktorstwem, jednak uwzględnienie odpowiedniego dziedzictwa kulturowego i doświadczenia rodzinnego było dla nas bardzo ważne”.
Oprócz wiernego oddania atmosfery realiów historycznych, praca z ekipami filmowymi w różnych językach w dwóch krajach to kolejne wyzwanie, przed którym stanął Hawes: „Kluczem okazało się podążanie za postacią i nastrojem w danym momencie. Starszy Nicky, pochłonięty żalem, porusza się w powolnym tempie. Uznaliśmy, że ten fragment historii można opowiedzieć dość statyczną kamerą, ze stonowanymi kolorami i prostymi, szerokimi kadrami”. Przenosząc się z lat osiemdziesiątych do trzydziestych, Hawes kontynuuje: „Mamy do czynienia z aktywnym młodym człowiekiem. Postanowiliśmy więc wprowadzić kolor. Czas ucieka, a Nicky ma przed sobą misję, w związku z czym kamera podróżuje wraz z nim, na jego ramieniu”. Przekazanie tej wizji dwóm oddzielnym ekipom miało kluczowe znaczenie dla zachowania ciągłości. 
Scenografka Christina Moore relacjonuje, że podczas pierwszego dnia nagrań na dworcu kolejowym Wilson w centrum czeskiej Pragi, ekipa zauważyła biały namiot na końcu peronu. „Był on wykorzystywany jako punkt recepcyjny dla matek i dzieci przybywających z Ukrainy. Dzieci bawiły się tuż obok pomnika Nicholasa Wintona, gdy omawialiśmy ujęcie. To było bardzo poruszające doświadczenie dla nas wszystkich, wiedzieliśmy, że kręcimy ten film we właściwym czasie”.