Zmarła Jadwiga Śląska

Przyszła małżonka księcia śląskiego z rodu Piastów, Henryka Brodatego, przyszła na świat w rodzinie hrabiów Andechs i książąt merańskich. W dzieciństwie wychowywana była w klasztorze benedyktynek, co pozwoliło jej zdobyć wykształcenie oraz zapoznać się z wzorami życia monastycznego. W wieku dwunastu lat przybyła na Śląsk, by zgodnie z wolą rodziców (mających na uwadze głównie względy polityczne) poślubić księcia Henryka. Legenda hagiograficzna prezentuje Jadwigę jako wzór pobożnej małżonki oraz księżnej, która troskliwie dba o swoich poddanych, nie rezygnuje z działalności politycznej i wywiera wpływ na swojego małżonka.
W 1209 r. składa śluby czystości i oddaje się surowej ascezie. Inicjatywą Jadwigi była fundacja klasztoru cysterek w Trzebnicy — jednego z najważniejszych zabytków sztuki późnoromańskiej w Polsce, którego przełożoną została córka Jadwigi. Właśnie w trzebnickim klasztorze księżna spędziła ostatnie lata życia jako mniszka i tam została pochowana. Jadwiga już za życia miała opinię świętej. Na jej legendę mocno wpłynęła również śmierć syna Henryka Pobożnego w bitwie pod Legnicą w 1241 r., dzięki której stał się ideałem władcy chrześcijańskiego.

Jadwiga została kanonizowana przez papieża Klemensa IV w 1267 r., do dziś otoczona jest kultem jako patronka Polski i Śląska. Po kanonizacji południowa apsyda kościoła w Trzebnicy, gdzie spoczywa ciało świętej, została przebudowana w stylu czysto gotyckim i do dziś funkcjonuje jako kaplica św. Jadwigi.

ŁK

Ilustracja: dziewiętniastowieczna litografia Aleksandra Lessera "Św. Jadwiga wyprawia syna przeciw Tatarom", Polona, CC-BY-NC.