czas czytania:
Zamordowano Andrzeja Bobolę
Św. Andrzej, jezuita, męczennik, jest jednym z trzech patronów Polski. Urodził się najprawdopodobniej 30 listopada 1591 r. w Strachocinie koło Sanoka. W 1611 roku wstąpił do nowicjatu jezuitów w Wilnie. Studiował też na Akademii Wileńskiej, także założonej przez jezuitów. Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1622.
Po wyświęceniu był misjonarzem, kaznodzieją, spowiednikiem, wychowawcą w Wilnie, Pułtusku, Nieświeżu, Warszawie, Łomży, a potem wiele lat w Pińsku. Głosił Ewangelię, dbał o ubogich, chorych, więźniów. Nawracał na katolicyzm ruską ludność prawosławną. Znany był z wielkiej gorliwości i niełatwego charakteru.
W czasie powstania Chmielnickiego 16 maja 1657 r. we wsi Mohilno wpadł w ręce Kozaków, którzy potraktowali go jako wroga ze względu na nawracanie prawosławnych na katolicyzm. Katowano go domagając się, by wyrzekł się wiary katolickiej. Wobec odmowy poddano go dalszym niewyobrażalnie okrutnym torturom i zamęczono w Janowie Poleskim.
Beatyfikowany został jako męczennik przez Piusa IX 30 października 1853. r.. Kanonizował go Pius XI 17 kwietnia 1938.
Trumnę z jego ciałem odnaleziono po 45 latach. Zmumifikowane w naturalny sposób ciało Andrzeja Boboli spoczywało przez lata w kościele parafialnym w Połocku, gdzie otaczano je powszechnym kultem. Dobry stan zachowania zwłok sprawił, że w 1922 r. bolszewicy przewieźli je do Gmachu Higienicznego Wystawy Ludowego Komisariatu Zdrowia. W maju 1924 przekazano je Stolicy Apostolskiej jako swego rodzaju zapłatę za jej pomoc w czasie głodu w Sowietach.
Tuż po kanonizacji ciało świętego zostało uroczyście przewiezione specjalnym pociągiem do Polski. Od 17 czerwca tego roku znajduje się w Warszawie, od 1989 w nowo wybudowanym Sanktuarium św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej na warszawskim Mokotowie.
W 2002 r. św. Andrzej Bobola został ogłoszony drugorzędnym patronem Polski. Jest także patronem ewangelizacji w trudnych czasach oraz jedności Kościoła.
T.W.
Ilustracja: V Per Andreas Bobola Soc. Iesu Polonus vulgo Apostolus Pinscensis evulsis ungvibus auribus naribusquae praecisis[...], [1701-1800], miedzioryt punktowany, Polona, Domena Publiczna.
Po wyświęceniu był misjonarzem, kaznodzieją, spowiednikiem, wychowawcą w Wilnie, Pułtusku, Nieświeżu, Warszawie, Łomży, a potem wiele lat w Pińsku. Głosił Ewangelię, dbał o ubogich, chorych, więźniów. Nawracał na katolicyzm ruską ludność prawosławną. Znany był z wielkiej gorliwości i niełatwego charakteru.
W czasie powstania Chmielnickiego 16 maja 1657 r. we wsi Mohilno wpadł w ręce Kozaków, którzy potraktowali go jako wroga ze względu na nawracanie prawosławnych na katolicyzm. Katowano go domagając się, by wyrzekł się wiary katolickiej. Wobec odmowy poddano go dalszym niewyobrażalnie okrutnym torturom i zamęczono w Janowie Poleskim.
Beatyfikowany został jako męczennik przez Piusa IX 30 października 1853. r.. Kanonizował go Pius XI 17 kwietnia 1938.
Trumnę z jego ciałem odnaleziono po 45 latach. Zmumifikowane w naturalny sposób ciało Andrzeja Boboli spoczywało przez lata w kościele parafialnym w Połocku, gdzie otaczano je powszechnym kultem. Dobry stan zachowania zwłok sprawił, że w 1922 r. bolszewicy przewieźli je do Gmachu Higienicznego Wystawy Ludowego Komisariatu Zdrowia. W maju 1924 przekazano je Stolicy Apostolskiej jako swego rodzaju zapłatę za jej pomoc w czasie głodu w Sowietach.
Tuż po kanonizacji ciało świętego zostało uroczyście przewiezione specjalnym pociągiem do Polski. Od 17 czerwca tego roku znajduje się w Warszawie, od 1989 w nowo wybudowanym Sanktuarium św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej na warszawskim Mokotowie.
W 2002 r. św. Andrzej Bobola został ogłoszony drugorzędnym patronem Polski. Jest także patronem ewangelizacji w trudnych czasach oraz jedności Kościoła.
T.W.
Ilustracja: V Per Andreas Bobola Soc. Iesu Polonus vulgo Apostolus Pinscensis evulsis ungvibus auribus naribusquae praecisis[...], [1701-1800], miedzioryt punktowany, Polona, Domena Publiczna.