czas czytania:
Urodził się Henryk Wieniawski
Henryk Wieniawski, najwybitniejszy polski skrzypek XIX wieku, przyszedł na świat 10 lipca 1835 r. w Lublinie. Jego rodzice pochodzili z żydowskich rodzin lekarskich; ojciec muzyka był jednak neofitą i zmienił nazwisko z Helman na Wieniawski, a jego syn wyrósł już w tradycji katolickiej.
Od wczesnego dzieciństwa przyszły skrzypek miał dużo kontaktu z muzyką, ponieważ jego dom rodzinny stanowił miejsce częstych spotkań kulturalnej elity Lublina. Talent Wieniawskiego został odkryty bardzo wcześnie; jego rozwojem zajmowała się początkowo matka, a następnie kompetentni nauczyciele. W wieku ośmiu lat wysłano go do Paryża, gdzie podjął studia w tamtejszym konserwatorium. Ukończył je trzy lata później ze złotym medalem. Potem kontynuował naukę, dając równocześnie liczne koncerty, m.in. w Rosji.
Od 1850 r. koncertował wspólnie ze swoim młodszym bratem Józefem, utalentowanym pianistą - współpraca ta trwała pięć lat. W 1860 r. zaszczycono go stanowiskami pierwszego skrzypka dworu cesarskiego w Petersburgu oraz solisty Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego (tam również oddawał się pracy pedagogicznej). Dwanaście lat później opuścił Rosję i udał się razem z Antonim Rubinsteinem na wielkie tournée po Stanach Zjednoczonych, dając tam aż 215 występów. W 1874 r. zamieszkał w Brukseli, gdzie rozpoczął pracę w tamtejszym konserwatorium. W tym okresie jego stan zdrowia zaczął się bardzo pogarszać.
Zmarł nagle 31 marca 1880 r. podczas jednego z koncertów w domu baronowej Nadieżdy von Meck w Moskwie. Jego ciało zostały sprowadzone do Warszawy, gdzie odbył się uroczysty pogrzeb z udziałem przeszło 40 tys. osób.
M. G.-K.
Od wczesnego dzieciństwa przyszły skrzypek miał dużo kontaktu z muzyką, ponieważ jego dom rodzinny stanowił miejsce częstych spotkań kulturalnej elity Lublina. Talent Wieniawskiego został odkryty bardzo wcześnie; jego rozwojem zajmowała się początkowo matka, a następnie kompetentni nauczyciele. W wieku ośmiu lat wysłano go do Paryża, gdzie podjął studia w tamtejszym konserwatorium. Ukończył je trzy lata później ze złotym medalem. Potem kontynuował naukę, dając równocześnie liczne koncerty, m.in. w Rosji.
Od 1850 r. koncertował wspólnie ze swoim młodszym bratem Józefem, utalentowanym pianistą - współpraca ta trwała pięć lat. W 1860 r. zaszczycono go stanowiskami pierwszego skrzypka dworu cesarskiego w Petersburgu oraz solisty Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego (tam również oddawał się pracy pedagogicznej). Dwanaście lat później opuścił Rosję i udał się razem z Antonim Rubinsteinem na wielkie tournée po Stanach Zjednoczonych, dając tam aż 215 występów. W 1874 r. zamieszkał w Brukseli, gdzie rozpoczął pracę w tamtejszym konserwatorium. W tym okresie jego stan zdrowia zaczął się bardzo pogarszać.
Zmarł nagle 31 marca 1880 r. podczas jednego z koncertów w domu baronowej Nadieżdy von Meck w Moskwie. Jego ciało zostały sprowadzone do Warszawy, gdzie odbył się uroczysty pogrzeb z udziałem przeszło 40 tys. osób.
M. G.-K.