czas czytania:
Urodził się Franciszek Zabłocki
Franciszek Mikołaj Zabłocki herbu Łada edukację rozpoczął u pijarów w Międzyrzeczu Koreckim, wstępując potem na trzy lata do nowicjatu i jezuitów. W wieku 22 lat zaangażował się w działalność Komisji Edukacji Narodowej. Wkrótce też zadebiutował jako poeta, umieszczając na łamach czasopisma "Zabawy Przyjemne i Pożyteczne" zbiór Wiersze, zawierający ody, sielanki i bajki, oraz włączając do zbiorowego tomu przekładów Horacjusza swoje ody. Już w swojej wczesnej poezji ujawnił talent satyryka.
Zabłocki został dostrzeżony przez króla Stanisława Augusta, który z jego pomocą próbował wcielić w życie swój pomysł kształtowania nowoczesnych obywateli poprzez teatr. W latach 1780-1788 Zabłocki zdominował repertuar teatru Narodowego, dostarczając rocznie pięć komedii. W swoim utworach krytykował prowincjonalne, parweniuszowskie obyczaje, a także zachwyt nad zapożyczonymi z zagranicy wzorcami życia. Często adaptował utwory obcojęzyczne, inspirując się głównie dramatem francuskim. Jego komedia Zabobonnik została nagrodzona przez Stanisława Augusta medalem Merentibus. Poeta zajmował się również tłumaczeniem literatury, głównie z angielskiego i francuskiego. Dla potrzeb szkolnictwa przetłumaczył Dzieła historyczne Césara de Saint-Réala, a także podręcznik fizyki Jana Michała Hubego.
W okresie Sejmu Czteroletniego zaangażował się politycznie, opowiadając się w swoich tekstach publicystycznych za Stronnictwem Patriotycznym. Przypisuje mu się autorstwo wielu paszkwili, atakujących głównie Franciszka Ksawerego Branickiego. Po upadku Powstania Kościuszkowskiego, w którym wziął udział, udał się do Rzymu, porzuciwszy działalność literacką, aby zostać księdzem. Po trzech latach wrócił do kraju. Przyjął probostwo w Górze Puławskiej, a następnie w Końskowoli. Tam też zmarł w 1821 r.
KG
Ilustracja: strona tytułowa wydania z 1780 r. komedii Zabłockiego Ociec dobry. Komedia w 5 aktach p. Diderot będącej intepretacją dzieła Denisa Diderot, Polona, CC-BY-NC.
Zabłocki został dostrzeżony przez króla Stanisława Augusta, który z jego pomocą próbował wcielić w życie swój pomysł kształtowania nowoczesnych obywateli poprzez teatr. W latach 1780-1788 Zabłocki zdominował repertuar teatru Narodowego, dostarczając rocznie pięć komedii. W swoim utworach krytykował prowincjonalne, parweniuszowskie obyczaje, a także zachwyt nad zapożyczonymi z zagranicy wzorcami życia. Często adaptował utwory obcojęzyczne, inspirując się głównie dramatem francuskim. Jego komedia Zabobonnik została nagrodzona przez Stanisława Augusta medalem Merentibus. Poeta zajmował się również tłumaczeniem literatury, głównie z angielskiego i francuskiego. Dla potrzeb szkolnictwa przetłumaczył Dzieła historyczne Césara de Saint-Réala, a także podręcznik fizyki Jana Michała Hubego.
W okresie Sejmu Czteroletniego zaangażował się politycznie, opowiadając się w swoich tekstach publicystycznych za Stronnictwem Patriotycznym. Przypisuje mu się autorstwo wielu paszkwili, atakujących głównie Franciszka Ksawerego Branickiego. Po upadku Powstania Kościuszkowskiego, w którym wziął udział, udał się do Rzymu, porzuciwszy działalność literacką, aby zostać księdzem. Po trzech latach wrócił do kraju. Przyjął probostwo w Górze Puławskiej, a następnie w Końskowoli. Tam też zmarł w 1821 r.
KG
Ilustracja: strona tytułowa wydania z 1780 r. komedii Zabłockiego Ociec dobry. Komedia w 5 aktach p. Diderot będącej intepretacją dzieła Denisa Diderot, Polona, CC-BY-NC.