czas czytania:
Ufundowanie klasztoru w Starym Sączu
przez św. Kingę
Kinga, a właściwie Kunegunda, księżniczka węgierska, przyszła na świat 5 marca 1234 r. w Ostrzyhomiu jako córka króla Beli IV i królowej Marii Laskariny. Ze strony ojca wywodziła się z dynastii Arpadów, ze strony matki była wnuczką cesarza nicejskiego Teodora i potomkinią cesarzy bizantyjskich. Wychowywała się w rodzinie głęboko oddanej wierze katolickiej, a w gronie jej najbliższych było wiele świętych kobiet – jej ciotką była św. Elżbieta Węgierska, cioteczną babką św. Jadwiga Śląska, siostrami św. Małgorzata Węgierska i bł. Jolenta Helena Polska.
Już we wczesnym dzieciństwie z powodów politycznych Kinga została zaręczona z księciem krakowskim Bolesławem Wstydliwym, którego poślubiła w wieku 12 lat. Udało jej się przy tym przekonać męża do ślubowania czystości na okres jednego roku. Po kilku latach przedłużania tego okresu o kolejny rok Bolesław i Kinga zaprzysięgli czystość dożywotnio – w tym samym roku św. Kinga została tercjarką. Księżna dziewica bardzo angażowała się w sprawy swojego władztwa. Pokryła też z własnych środków koszty procesu kanonizacyjnego św. Stanisława.
Według tradycji przypisuje się jej zasługi w rozwoju małopolskiego górnictwa solnego. Ufundowała też wiele kościołów i klasztorów, z których najważniejszy powstał już po śmierci męża w 1279 r. dla konwentu klarysek w Starym Sączu. Tam też spędziła swoje lata wdowieństwa w habicie zakonnym. Stale pozostawała w posiadaniu ziemi sądeckiej i Pienin, które zostały jej podarowane na własność przez Bolesława w 1257 r. W 1287 r. w czasie najazdu tatarskiego uciekła wraz z zakonnicami na Zamek Pieniński, gdzie skutecznie uchroniła się przed hordami pogańskimi. Zmarła 24 lipca 1292 r. w Starym Sączu, gdzie ją pochowano.
W 1690 r. papież Aleksander VIII ją beatyfikował, a ponad trzy stulecia później, w 1999 r., Jan Paweł II kanonizował. Jest też jedną z patronek Polski. Do dziś Stary Sącz pozostaje celem licznych pielgrzymek do grobu świętej księżnej dziewicy.
Ilustracja: Święta Kinga na obrazie Jana Matejki z 1892 r., Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka, CC-BY-NC
Według tradycji przypisuje się jej zasługi w rozwoju małopolskiego górnictwa solnego. Ufundowała też wiele kościołów i klasztorów, z których najważniejszy powstał już po śmierci męża w 1279 r. dla konwentu klarysek w Starym Sączu. Tam też spędziła swoje lata wdowieństwa w habicie zakonnym. Stale pozostawała w posiadaniu ziemi sądeckiej i Pienin, które zostały jej podarowane na własność przez Bolesława w 1257 r. W 1287 r. w czasie najazdu tatarskiego uciekła wraz z zakonnicami na Zamek Pieniński, gdzie skutecznie uchroniła się przed hordami pogańskimi. Zmarła 24 lipca 1292 r. w Starym Sączu, gdzie ją pochowano.
W 1690 r. papież Aleksander VIII ją beatyfikował, a ponad trzy stulecia później, w 1999 r., Jan Paweł II kanonizował. Jest też jedną z patronek Polski. Do dziś Stary Sącz pozostaje celem licznych pielgrzymek do grobu świętej księżnej dziewicy.
M.G.-K.
Ilustracja: Święta Kinga na obrazie Jana Matejki z 1892 r., Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka, CC-BY-NC