czas czytania:
Otwarcie Trasy Łazienkowskiej
W latach siedemdziesiątych znacznie przyspieszyła rozbudowa Warszawy dzięki zaciągniętym przez Gierka kredytów z Zachodu. Powstały w tym czasie wielkie blokowiska (np. Ursynów, Wawrzyszew, Chomiczówka), Dworzec Centralny oraz arterie szybkiego ruchu. Największą z nich była Trasa Łazienkowska. Połączyła ona centrum Warszawy z jej prawobrzeżną częścią.
Pierwsze założenia urbanistyczne trasy pochodziły z dwudziestolecia międzywojennego. Do tych koncepcji powrócono w latach sześćdziesiątych. Początkowo zamierzano wybudować dwie trasy, wraz z mostami łączącymi wschodnią i zachodnią część miasta. W końcu jednak porzucono plany związane z arterią biegnącą na północ od mostu Poniatowskiego (nazwaną Świętokrzyską) i skoncentrowano się na trasie południowej w pobliżu Łazienek. Do budowy nowego szlaku komunikacyjnego i mostu przez Wisłę przystąpiono w 1968 r. Prace przerwano po sześciu miesiącach. Podjęto je na nowo dopiero w 1971 r. Uroczyste oddanie
Trasy Łazienkowskiej do użytku nastąpiło 19 lipca 1974 r. Otwarto ją dla ruchu samochodowego 3 dni później – 22 lipca – w rocznicę ogłoszenia Manifestu PKWN.
Ilustracja: Trasa Łazienkowska w Warszawie, 1974 r., NAC
Trasy Łazienkowskiej do użytku nastąpiło 19 lipca 1974 r. Otwarto ją dla ruchu samochodowego 3 dni później – 22 lipca – w rocznicę ogłoszenia Manifestu PKWN.
Ilustracja: Trasa Łazienkowska w Warszawie, 1974 r., NAC