Władysław Konopczyński, Dziennik 1922–1926 (cz. I, II)

Drobnym sprawom bytowym towarzyszą echa historycznych kryzysów, takich jak zabójstwo prezydenta Narutowicza czy zamach stanu w maju 1926 roku, Notatki autora – wybitnego historyka, ale i posła, który we własnej opinii zajmował w swoim klubie „stanowisko raczej podrzędne” – pozwalają spojrzeć na życie ówczesnej elity naukowej i politycznej z nowego punktu widzenia.

Panoramiczny obraz nakreślony w Dzienniku uzupełniony został przez opracowanie Piotra Bilińskiego i Pawła Plichty, godnych zaufania przewodników po gąszczu miejsc, nazwisk i tytułów wypełniających osobiste zapiski uczonego.

Władysław Konopczyński w swoim dzienniku przez ponad pół wieku utrwalał codzienne zdarzenia z precyzją godną klasyka historiografii, Przedstawiany fragment diariusza, kolejny wydany w serii „100-lecie niepodległości” po Dzienniku 1918–1921, ukazuje dalsze losy autora w Polsce niepodległej – w okresie, kiedy był on posłem na sejm z ramienia Narodowej Demokracji, Lata 1922–1926 to również czas ożywionej działalności historyka na wielu polach.

Dziennik 1922–1926 ukazuje Konopczyńskiego nie tylko jako wykładowcę i badacza, lecz także parlamentarzystę, inteligenta aktywnego w życiu społecznym, właściciela majątku ziemskiego, ojca rodziny, Profesor znany jako „archiwożercą” jest tutaj również człowiekiem czynu; uczony okazuje się kimś skupionym na sprawach najbardziej powszednich: relacjach rodzinnych i towarzyskich, kwestiach gospodarskich i finansowych, chorobach czy rozrywkach.

Panoramiczny obraz nakreślony w tekście uzupełniony został przez opracowanie Piotra Bilińskiego i Pawła Plichty, godnych zaufania przewodników po gąszczu miejsc, nazwisk i tytułów wypełniających osobiste zapiski uczonego.