reading time:
Zmarł Ignacy Mościcki
Wybitny chemik, ostatni prezydent II Rzeczypospolitej (1926-1939), przyszedł na świat 1 grudnia 1867 r. w szlacheckiej rodzinie o silnych tradycjach patriotycznych. Działalność polityczną rozpoczął już na studiach w Rydze, gdzie związał się Korporacją Akademicką "Welecja" oraz Socjalno-Rewolucyjną Partią "Proletariat" (tzw. II Proletariat). Zagrożony aresztowaniem udał się do Londynu, gdzie pracował i kontynuował studia. Tam też nawiązał kontakt z Józefem Piłsudskim, z którym reprezentował stronę polską na IV Kongresie II Międzynarodówki Socjalistycznej.
Po wyjeździe z Londynu, jako uzdolniony chemik, objął asystenturę na uniwersytecie w szwajcarskim Fryburgu. W Szwajcarii, pracując na rzecz przemysłu, dokonał szeregu ważnych odkryć i wynalazków. Opracował m.in. technologię pozyskiwania azotu z powietrza i wytwarzania w ten sposób kwasu azotowego. Opracował kondensatory dla prądu wysokiego napięcia i baterie dla tych kondensatorów.
Przed I wojną światową przeniósł się na Politechnikę Lwowską. Z własnych środków zorganizował na tej uczelni Instytut Elektrochemiczny. Od początku lat dwudziestych zajmował się rafinacją ropy naftowej. Przez rok pełnił obowiązki rektora uczelni, następnie przeniósł się na Politechnikę Warszawską. Przyczynił się do rozwoju polskiego przemysłu chemicznego, kierując m.in. fabryką wyrobów azotowych w Chorzowie. Był autorem czterdziestu patentów polskich i zagranicznych. Otrzymał doktoraty honoris causa Politechniki Lwowskiej, Politechniki Warszawskiej, Sorbony, uniwersytetów w Dorpacie, Fryburgu, Warszawie i Wilnie.
Po zamachu majowym Piłsudski nie zgodził się formalnie objąć stanowiska głowy państwa. Wysunął kandydaturę Ignacego Mościckiego - człowieka lojalnego, obdarzonego autorytetem naukowca, ale niemającego silnej osobowości ani politycznego zaplecza. Mościcki został wybrany przez Zgromadzenie Narodowe na urząd Prezydenta RP 1 czerwca 1926 r., na drugą kadencję zaś 8 maja 1933.
17 września 1939 r., po napaści ZSRR na Polskę, przekroczył granicę i został internowany przez władze rumuńskie. Urząd złożył 30 września, następnie udał się do Szwajcarii, gdzie przebywał aż do śmierci.
Ilustracja: prezydent Mościcki podczas wypoczynku w Ciechocinku w 1932 r., fotografia Witolda Pikiela, Polona, CC-BY-NC.
Po wyjeździe z Londynu, jako uzdolniony chemik, objął asystenturę na uniwersytecie w szwajcarskim Fryburgu. W Szwajcarii, pracując na rzecz przemysłu, dokonał szeregu ważnych odkryć i wynalazków. Opracował m.in. technologię pozyskiwania azotu z powietrza i wytwarzania w ten sposób kwasu azotowego. Opracował kondensatory dla prądu wysokiego napięcia i baterie dla tych kondensatorów.
Przed I wojną światową przeniósł się na Politechnikę Lwowską. Z własnych środków zorganizował na tej uczelni Instytut Elektrochemiczny. Od początku lat dwudziestych zajmował się rafinacją ropy naftowej. Przez rok pełnił obowiązki rektora uczelni, następnie przeniósł się na Politechnikę Warszawską. Przyczynił się do rozwoju polskiego przemysłu chemicznego, kierując m.in. fabryką wyrobów azotowych w Chorzowie. Był autorem czterdziestu patentów polskich i zagranicznych. Otrzymał doktoraty honoris causa Politechniki Lwowskiej, Politechniki Warszawskiej, Sorbony, uniwersytetów w Dorpacie, Fryburgu, Warszawie i Wilnie.
Po zamachu majowym Piłsudski nie zgodził się formalnie objąć stanowiska głowy państwa. Wysunął kandydaturę Ignacego Mościckiego - człowieka lojalnego, obdarzonego autorytetem naukowca, ale niemającego silnej osobowości ani politycznego zaplecza. Mościcki został wybrany przez Zgromadzenie Narodowe na urząd Prezydenta RP 1 czerwca 1926 r., na drugą kadencję zaś 8 maja 1933.
17 września 1939 r., po napaści ZSRR na Polskę, przekroczył granicę i został internowany przez władze rumuńskie. Urząd złożył 30 września, następnie udał się do Szwajcarii, gdzie przebywał aż do śmierci.
Ilustracja: prezydent Mościcki podczas wypoczynku w Ciechocinku w 1932 r., fotografia Witolda Pikiela, Polona, CC-BY-NC.